امروز برای اولین بار بود که به این نتیجه رسیدم:
در سرزمینی زندگی میکنیم که عده زیادی از شکست دیگران لذت میبرند
وای که حسادت چه بیدادی کرده در بین ایرانیان
از چه زمانی این ملت به این درجه از سقوط فرهنگی و سقوط انسانیت رسیده؟
واقعا ادم خوشحالیشون ازضرر دیگران میبینه حالش بد میشه که چطور دلشون میاد تو این اقتصاد بد جامعه مون اینجور ارزوی بد بکنن برا دیگران…ولی خب زمین گرده دعایی آرزویی کنیم کهفردا رسید به خودمون عذاب نکشیم…من صبح برایی کی هم نوشتم که پیام زده بود که آخش دلم خنک شد دوج ریخت…
متاسفم برا این آدمای سنگ دل
همیشه بودن از زمان خسرو پرویز تا به الان